Noko av det ein kan glede seg over i desse dagar er fallet til Libyas statsleiar, den råtne diktatoren Muammar Gaddafi. Denne “kongenes konge” har etter over førti år endeleg tatt sin kjortel og gått (eller sprunget) ut frå sin residensar i Tripoli, og jagast no av sine tidlegare undersåttar. Ein kan berre håpe at det ikkje blir gjort “kort prosess” med mannen, men at han må stå til rette for sine kriminelle handlingar og ta straffa si.
Elles kan ein glede seg (eventuelt bli forarga) over at den berykta tidlegare visepresidenten i USA, Richard Cheney (betre kjend under det sømmelege kjælenamnet “Dick”), har fått utgitt sine memoarar In My Time i desse dagar. Det er med andre ord fleire enn ein tidlegare statsleiar (noko Dick de facto var til tider) som fyller spaltene i verdas tidsskrift.
Denne mannen, som om mogleg er skuld i meir enn “Den galne hunden” ved Middelhavets kyst, står ikkje i fare for å bli stilt for retten, verken i nær eller fjern framtid. I ei ideell verd burde Cheney stå til rette for, som journalisten Glenn Greenwalds seier: “hundreds of thousands of innocent people dead from a war of aggression”. Vidare burde han svare for å ha: “constructed a worldwide torture regime, and spied on thousands of Americans without the warrants required by law”.
Takket være det beskyttande skjoldet av immunitet denne mannen kan skjule seg bak i sitt vidare liv som pensjonist, eit liv som inntektene frå boka sannsynligvis vil berike, vil han nok leve utan nevneverdige bekymringar. Eg kan berre krysse fringrane og håpe at eg får sjå ein meir skrukkete Dick bli konfrontert med desse anklagene før han trer i grava, noko som forhåpentlegvis ikkje blir for lenge til.
Bilete er frå flickr, lagt ut av brukaren TrevMeister